Ааш муутай, үргэлж уурлаж байдаг жаал хүү байжээ. Эцэг нь түүнд нэг уут хадаас алхны хамт өгөөд уурлах бүрдээ нэг хадаас хашааны модонд хадаж бай гэж.
Эхний өдөр хүү 37 хадаас хашаандаа хадсан байна. Ингээд хэдэн долоо хоног өнгөрөхөд тэрээр хэрхэн уураа хянаж байхыг аажим аажимаар сурч хашааны модонд хадах хадаасны тоо ч аажмаар буурч байлаа. Өөрийн уураа хянах нь хашаанд хадаас хадахаас илүү амар болохыг тэрээр ойлгож эхэлжээ. Эцэст нь тэр өөрийн уур бухимдлаа ч хянаж сурч. Ингээд тэрээр энэ тухайгаа аавдаа хэлэхэд аав нь түүнд уурлаагүй өдөр бүхэндээ нэг хадаасыг модноос сугалаж байхыг зөвлөв.
Өдөр хоногууд өнгөрсөөр өнөөх хүү бүх хадаасуудыг сугалаж дууссан тухайгаа аваадаа дуулгажээ. Аав нь хүүгээ дагуулан өнөөх хашааруу очоод “Хүү минь чи маш сайн байна. Гэхдээ энэ хашаанд гарсан нүхнүүдийг харж байгаа биз дээ. Энэ хашаа хэзээ ч өмнөхтэйгээ адил харагдахгүй байна.
Уурын мунхагаар хэн нэгэнд хэлсэн муу үгс чинь яг үүн шиг шарх үлдээдэг юм даа. Үгээр хүнийг шархдуулж болно. Чи хичнээн удаа уучлал гуйсан ч энэ чинь хангалтгүй. Сэтгэлийн шарх хэзээ ч анихгүй. Үг хэлээр үүсгэсэн шарх яг л энэ хашаанд гарсан нүхнүүдтэй адил хэн нэгэний сэтгэлд гүн сорви үлдээдэг юм шүү” хэмээн захьжээ.
Орчуулсан
2009 оны 10 дугаар сар 3
www.mongoliantemple.com
No comments:
Post a Comment